دستور ۱۵ شعبان ۱۳۹۶ (۲۱/۵/۱۳۵۵)
بسم الله الرّحمٰن الرّحیم و به نستعین
خدمت آقایان اخوان سلام عرض و توفیق همه را از خداوند خواستارم و چون تذكّر برای مؤمنین نافع است كه فرموده: وَ ذَكِّرْ فَاِنَّ ٱلذِّكْری تَنْفَعُ ٱلْمُؤْمِنینَ۱ و به اضافه بسیاری از اخوان مبتدی ميباشند لذا مطالب زیر تذكّراً عرضه داشته ميشود:
۱. از حضور در جلسات فقری لیالی جمعه و دوشنبه كه در همة ازمنه مورد توجّه بزرگان بوده غفلت نكنند و قدر بدانند و هر كاری داشته باشند حتّی الامكان در آن موقع ترك كنند و از اول مغرب حاضر شوند و اگر نماز جماعت منعقد باشد اقتداء كنند و در صورتیكه مأذونی نباشد در همانجا نماز خود را فُرادی بخوانند مگر آنكه امر مهمّی پیش بیاید كه ترك آن باعث ضرر مالی یا بدنی باشد یا ایجاد زحمت بنماید- البته شبهای دیگر هم اگر جلسه فقری منعقد باشد و بتوانند شركت كنند پسندیده است.
۲. حضور در مجالس فقط برای اطاعت امر و تعظیم شعائر مذهبی و یاد خدا و استماع دستورات دینی و كمك برادران و رفع گرفتاری از برادر گرفتار باشد و منظور مادّی و استفادة دنیوی نباشد چون مخالف وجهة عبادت است و اجر و اثر معنوی از بین ميرود.
۳. در مجالس فقری از ابتدای ورود سكوت داشته و به یاد خدا و استماع دستورات كه گفته ميشود یا از كتاب خوانده ميشود مشغول باشند و رعایت احترام مجلس و مأذونی را كه در مجلس حاضرند به سكوت برگزار كنند و بر فرض هم كتابی خوانده نشود یا مأذونی هم در مجلس نباشند باز هم صاحب مجلس را كه خدا و بزرگان دین ميباشند حاضر و ناظر دانسته حال مراقبه را از دست نداده و ساكت باشند چون مذاكرات بین الاثنین و نجوی یا مذاكرات بین چند نفر باعث تفرقة حواس خودشان و دیگران ميشود و مانع حضور قلب و توجّه به خدا و خلاف احترام مجلس و صاحب مجلس ميباشد.
۴. مذاكرات دنیوی به هیچ وجه در مجالس فقری شایسته نیست و كسانی هم كه كار ضروری دارند یا مطلب لازمی را ميخواهند مذاكره نمایند پس از ختم مجلس و برگزاری فاتحة مجلس انجام دهند مگر آنكه كار فوری فوتی یا امر ضروری برای خدمت بفقراء و رفع حوائج آنان باشد.
۵. كسانی كه در مجلس فقری حاضر ميشوند در بین مجلس و قبل از خواندن فاتحه حركت نكنند و متفرّق نشوند چون باعث بهم خوردن مجلس و تفرقة حواس دیگران ميباشد.
۶. چون منظور اصلی از انعقاد مجالس مذهبی یاد خدا و توسّل به بزرگان دین است آنچه مخالف این امر یا باعث تشتّت حواس حاضرین و بازداشتن آنها از این منظور باشد انجام ندهند.
۷. مصافحة فقری از عبادات است و مؤمنین را به یاد وجهة ایمانی و عهد و پیمان خدائی مياندازد و باید طرفین با نهایت صفای قلب و صمیمیت مصافحه نمایند نه آنكه تنها دست دادن ظاهری باشد و اجرهای زیادی كه برای مصافحه در اخبار رسیده موقعی است كه از روی خلوص نیت باشد و هر یك از طرفین كه محبّت او بیشتر باشد اجر او زیادتر بلكه نه دهم اجر برای او و یك دهم برای كسی است كه خلوص و محبّت او كمتر باشد. برادران دینی این امر را در نظر داشته و صفای ظاهر را با صفای قلب توأم نمایند. ولی در مجالس فقری در بین مجلس كه همه مشغول یاد خدا و متوجّه بوجهة غیبی هستند مصافحه ننمایند چون مانع توجّه دیگران ميشود و اگر هم كسی مجبور باشد كه در بین حركت كند بدون مصافحه و با حال سكوت حركت كند كه مانع حال توجّه دیگران نگردد.
۸. حضور غیر فقراء در مجالس عمومی فقری مانعی ندارد خواه برای تحقیق مذهبی یا تاریخی و یا به منظورهای دیگر باشد چون آنچه فقراء دارند مطابق دستورات شرع مطهر ميباشد و كسانی هم كه قصدشان تحقیق باشد بهتر به حقیقت امر واقف ميگردند.
۹. تفوّه به آنچه خلاف ظاهر شرع و دستور بزرگان باشد برای هیچ فقیری نزد فقیر یا غیر فقیر روا نیست چون شنونده گمان خواهد كرد كه گفتههای او عقیدة فقری است و عمومیت دارد و باعث خرابی حال او یا فساد عقیده یا دور شدن از حقیقت خواهد شد و گناه آن برای كسی است كه آن گفتههای خلاف را اظهار داشته است.
۱۰. اعمال خلاف كه خدای نكرده از فقیر صادر شود اضافه بر آنكه برای خودش گناه محسوب ميشود باعث اعتراض بیگانگان بر اصل فقر و سلسله است و باعث تجرّی دیگران نیز ميباشد از این رو مؤاخذه و مسؤولیت شخص فقیر نزد خدا در ارتكاب معصیت به مراتب بیش از دیگران است. پس برادران و خواهران دینی باید كاملاً مراقب باشند كه رفتار خلاف شرع از آنان صادر نشود كه باعث سخط خداوند و غضب پیغمبر خدا و بزرگان دین ميباشد.
۱۱. سئوال كردن و درخواست كمك مالی از دیگران بطور كلّی خلاف شرع و مخصوصاً برای كسی كه دعوی فقر ميكند گناه بزرگ و حرام است شخص فقیر نباید چشم طمع بدست دیگران داشته باشد بلكه فقط فقیر الی الله باشد و ترك كار نكند كه بیكاری و تنبلی سبب ارتكاب اعمال خلاف مانند سئوال ميگردد. خاصّه در مجالس فقری كه ممكن است فقیر و بیگانه در آنجا حاضر باشند سبب هتك حیثیت خودش و فقراء ميگردد و كسی هم كه سئوال و درخواست كمك در آن مجلس بكند باید او را منع نمایند و نهی كنند و بلكه كمك هم به او نكنند و اگر ترك نكند اجازه ندهند كه در مجالس فقری حاضر شود تا برای همیشه سرمشق گردد و اگر گاهی فقراء كسی را محتاج كمك مالی بدانند چند نفر بطور محرمانه كه همه كس نفهمند و آبروی او هم حفظ شود با نهایت احترام به او اهداء نمایند مانعی ندارد ولی بطور كلّی سؤالی جایز نیست و اگر كسی در آن مجالس سؤالی كند به او كمك ننمایند.
۱۲. گرفتاریهائی كه برای ما فقراء پیدا ميشود برای این است كه بوظائف عمل نميكنیم و همة ما از برادران و خواهران در عمل به دستورات كوتاهی داریم از این رو دچار گرفتاریهای گوناگون ميشویم و دعا و توسّل هم اجابت نميشود.
ما اگر به وظائف خود رفتار كنیم خداوند هم دعاهای ما را ميپذیرد: وَ لَوْ اَنَّ اَهْلَ ٱلْقُری ٰامَنوُا وَ ٱتَّقَوْا لَفَتَحْنٰا عَلَیهِمْ بَرَكٰاتٍ مِنَ ٱلسَّمٰاءِ وَ ٱلْاَرْضِ۲ مخصوصاً كدورت و افسردگی بین مؤمنین باعث عدم اجابت دعا و سخط بزرگان دین است. امیدوارم خداوند حال تنبّه به همة ما عنایت فرماید كه بتوانیم موانع اجابت دعا را مرتفع نمائیم. از همة برادران دینی و خواهران ایمانی درخواست دعا دارم كه خدا توفیق بندگی و اطاعت اوامر عنایت فرماید. و السّلام علینا و علی عباد الله الصّالحین. نیمة شعبان المعظّم ۱۳۹۶ روز تولّد حضرت قائم عجّل الله فرجه مطابق ۲۱ مرداد ماه ۱۳۵۵.
فقیر سلطانحسین تابنده
۱. سورة ذاریات، ایة ۵۵. یادآوری كن، همانا یادآوری به مؤمنان سود دهد. ۲. سورة اعراف، ایة ۹۶. و اگر مردم شهرها ایمان ميآوردند و پرهیزكاری ميكردند هراینه بر آنها بركتهائی از آسمان و زمین ميگشودیم. |
|||
|
